Leven vanuit ons hoofd

Jarenlang heb ik zelf grotendeels vanuit mijn hoofd geleefd. Ik overanalyseerde alles wat er gebeurde en ik lachte veel weg. Van alles wist ik wel iets positiefs te maken, dat was mijn levensmotto. Ik wilde ‘vooral niet blijven hangen in moeilijk gedoe, dat was zonde van mijn tijd’.

Gelukkig willen zijn was mijn hoogste streven: ik deed hard mijn best om het leuk hebben. Ik onderhield veel sociale contacten, om een leegte in mezelf op te vullen.

Ook rationaliseerde ik wat ik voelde: ‘ik voel me zo en zo, omdat dit daar en daar mee te maken heeft. Om vervolgens weer door naar het volgende te gaan. Maar écht doorvoelen deed ik niet.
Op andere momenten kon ik juist behoorlijk dramatiseren (‘kijk mij het nu eens zwaar hebben’ – als roep om aandacht / erkenning). Of ik stopte mijn gevoel weg (‘omdat het nu niet uitkomt’ of omdat ik anderen niet tot last wil zijn omdat ze me dan konden afwijzen). Toen ik ouder werd, waren ook wegdrinken en drugsgebruik strategieën die ik inzette om ‘het maar zo leuk mogelijk te hebben’.

Welke strategie zet jij in?

We hebben allemaal zo onze eigen strategieën, de één is niet erger of destructiever dan de ander. Want hoe groot of klein ze ook zijn: we doen het om nare gevoelens weg te stoppen of ze te ontkennen.

Er gebeurt iets in je leven, je hebt een situatie of gedachte die pijn doet en tegelijkertijd heb je verzet ertegen. Je wil het niet. Het mag niet gebeuren. Het moet anders.

We doen er alles aan om van dat nare gevoel af te komen, om ons tevreden, opgelucht, dankbaar, gelukkig, liefdevol, verbonden, vrij en vooral blij te voelen!

Maar gevoelens komen uit één en dezelfde koker: gevoelens zijn ‘neutraal’, we plakken er zelf een etiket op over wat we wél en wat we niet willen voelen. We bieden weerstand tegen wat we niet willen.

Met weerstand hou je het in stand

Vergelijk je emoties en gevoelens met een strandbal. Wanneer je nare gevoelens niet wilt voelen, dan probeer je die strandbal onder water te houden, door hem naar beneden te drukken. Je kunt je voorstellen dat dit nogal wat energie kost, als je dat de hele dag (onbewust) doet: de strandbal wil immers naar boven. Het is dus ongelooflijk vermoeiend om je gevoelens te onderdrukken: ongemerkt ben je hard aan het werk en je kracht weg aan het geven.

Waar zijn we uit contact gegaan met ons gevoel?

In honderden van mijn 1-op-1 trajecten zie ik terug dat zowel mannen als vrouwen niet altijd even gemakkelijk bij hun gevoel kunnen komen. Ik zie krachtige én sensitieve mannen en vrouwen, juist gevoelsmensen, maar ergens in hun leven hebben ze geleerd dat voelen niet altijd veilig is. Ze hebben zichzelf leren afsluiten voor (emotionele) pijn: heel logisch eigenlijk, want dit is een vorm van overleven.

Hoe kom je bij je gevoel?

Het start bij het doorzien van je strategie: wat doe jij om voelen te saboteren?

Sta dus even stil bij:

• Welke patronen heb ik mezelf aangeleerd?
• Wat wil ik niet voelen?
• Wat mag er niet zijn in mijn leven?

Als kleine jongen of klein meisje hebben we ons van jongs af aan niet altijd veilig genoeg gevoelt om onze emoties er te laten zijn.

Hoe is dit ontstaan?

Heel simpel: onze ouders waren er niet altijd heel blij mee wanneer we krijsend, gierend of woedend de woonkamer in kwamen stormen, omdat ons speelgoed was afgepakt of wanneer we een flinke smak op de grond hadden gemaakt. De kleinste signalen van misschien irritatie of het oordeel van onze ouders pikten we op en interpreteerden we vervolgens, over wat wel of niet gepast is.

We passen ons aan en leerden onszelf strategien aan, om liefde en erkenning te krijgen.

Dat startte in onze jeugd al met: ‘Als ik niet huil, vindt mama me lief’.

In ons systeem is daardoor afwijzing ontstaan op ‘voelen’, ontstaan in onze jeugd. En als volwassenen hebben we daar nog een schepje bovenop gedaan. Ik hoor het vaak, overtuigingen zoals, ‘huilen is zwak’, ‘ik kan niet boos worden’, ‘ik wil niemand tot last zijn met mijn gevoel’.

Verantwoordelijk zijn voor je gevoel

“Omdat mijn partner zich egoïstisch gedraagt, voel ik me niet belangrijk genoeg!’
“Mijn baas toon geen waardering voor het harde werk wat ik doe, daarom voel ik me afgewezen”

Herken jij het?
Dat je anderen of omstandigheden buiten jezelf verantwoordelijk maakt voor je eigen nare gevoelens?
Heel herkenbaar: dit is wat zo vaak voorkomt, zeker binnen (liefdes)relaties.

We willen een bepaald gevoel niet voelen en dus moet een ander stoppen met zijn of haar ‘lastige’ gedrag: we maken hem of haar dus verantwoordelijk.

Verantwoordelijk zijn voor je eigen gevoel is de eerste stap om jezelf hiervan te verlossen.
Verantwoordelijkheid klinkt misschien zwaar of lastig voor je, maar het tegendeel is waar! Het werkt juist heel bevrijdend! Je hoeft namelijk niet meer buiten jezelf naar oplossingen te zoeken. Doorvoelen wat er in je leeft en daar eigenaarschap voor dragen is ongelooflijk bekrachtigend! Omdat je daarmee regie hebt over jezelf. Door mild, vriendelijk en liefdevol je gevoel te erkennen, kan het oplossen.

Voelen is veilig

Het allerbelangrijkste is het hebben van een veilige bedding. Eentje die jou eraan herinnert dat het veilig is om te voelen. Uit ervaring weet ik dat het daarom bijdraagt om samen met een coach aan de slag te gaan om jezelf beter te leren kennen en te mogen voelen wat je voelt.

In mijn 1-op-1 coachtrajecten krijg ik regelmatig terug dat mensen helder krijgen wat er precies speelt, wat hun strategie zijn en op het moment dat het weer gebeurt, kunnen ze andere keuzes maken.

Door coaching ontwikkel je een houding waarin je trouw bent aan jezelf, makkelijker grenzen stelt en meer en meer in contact bent met waar je werkelijk naar verlangt.

Door de intentie uit te spreken om te voelen en jezelf het vertrouwen te geven dat voelen veilig is, ontstaat er ruimte, groei, kan pijn losgelaten worden, waardoor er bevrijding ontstaat. Wat hierin belangrijk is dat je de intentie hebt om te voelen: want je gevoel is er altijd voor jou. Het is nooit weg geweest: het vraagt je om achter je te laten waar je jezelf saboteert.

Door je daarnaast ook bewust te worden van je verzet, krijg je helder waar je zelf de verkramping in schiet en kan je vervolgens andere keuzes maken.

Wanneer je ervoor kiest om de chaos er te laten zijn, ben je in toelating van dat wat er toch al is.

Zijn met wat er is

Jouw grootste kracht huist in het ‘zijn met wat er is, zonder daar iets aan te veranderen of het te veroordelen’. Daar is niets zweverigs aan: want het vraagt jouw volledige aanwezigheid én je veerkracht.