Afleiding zoeken om maar niet te hoeven voelen

‍Lees hier waarom ik mezelf verdoofde met drugs en ik graag helemaal van de wereld was.

‘Ik hou voldoende van mezelf hoor, daar schort het niet aan…’ schreef ze me in een mail. Alleen ongemakkelijke en/of pijnlijke emoties, die liet ze liever niet toe. Ook was er vaak vermoeidheid, ontevredenheid en teleurstelling (in zichzelf).

Wat herkende ik me in de rest van haar verhaal: altijd het beste beentje willen voorzetten, hard mijn best doen om de dingen zo ‘goed’ mogelijk te doen. Aan verwachtingen van anderen proberen te voldoen om aardig gevonden te worden en erbij te horen.

Ook vond ik dat ik het goede voorbeeld moest geven, waardoor ik veel te veel hooi op mijn vork nam: zo trainde ik iedere dag na het werk paarden, op zondagen reed ik concoursen, ik volgde een opleiding, verwerkte het verdriet van het verlies van mijn vader en verbrak ook nog mijn relatie na 10 jaar.

Wat hier aan vooraf ging

Negen maanden na de dood van mijn vader kwam ik in een depressie/burn-out terecht. Ik was 23 jaar. Vier maanden lang zat ik thuis, letterlijk opgebrand en ik wilde niets meer. Op dat punt leek er even maar 1 uitweg: ik had me bedacht op welke manier ik een einde aan mijn leven wilde maken.

Exact op dat moment werd het heel stil van binnen: ‘als dit de bodem is, heb ik twee keuzes. Of ik stop met leven, of ik ga vanaf nu alleen nog maar doen waar ik zin in heb!’

Ik koos voor de laatste optie:
ik nam ontslag van de baan waar ik al een tijd niet meer gelukkig was en vond werk waar ik blij van werd: coachen, trainingen en worskhops geven. Ik heb drie maanden door Azië gereisd, samen met mijn vriend Paul en leerde mezelf steeds beter kennen.

Weg van de beknelling

De periode daarna verloor mezelf af en toe in extreme party’s, waar ik drugs gebruikte om mezelf even helemaal van de wereld af te helpen. Drugs hielp mij om even los te komen van al die beknellende gedachten en gevoelens.

Gek werd ik ervan. Dol van wat ik mezelf allemaal oplegde en het wegrennen van mijn gevoel.

Ik raakte verwijdert van mezelf.

Ik kwam er in deze tijd achter dat voluit leven (doen waar ik zin in heb) ook betekent dat ik voluit dingen durf aan te kijken, in plaats van ervan weg te vluchten.

Afleiding zoeken in verslavingen

Onze mind wil zoveel mogelijk weg van ongemak, door afleiding te zoeken. En dit doet het niet alleen in de bekendere verslavingen, zoals drugs, alcohol, gokken of seks, maar ook in eten/drinken, wegduiken in social media, de focus leggen op anderen in plaats van onszelf. Dit zijn allemaal strategieën om NIET echt te VOELEN wat er in je leeft. Het houdt ons weg van wat er werkelijk binnenin ons speelt.

En wanneer we nauwelijks ruimte geven aan onze gevoelswereld, krijgt ons denken het podium. Onze mind heeft zo de touwtjes in handen en denkt hier de ‘controle’ te hebben.

Het onderdrukken van gevoelens doen we niet zomaar: dit leren we onszelf aan, om onszelf te beschermen. En de grootste prijs die we daarvoor betalen, is dat we niet werkelijk LEVEN, maar overleven en op onze tenen lopen.

We erkennen op deze manier onze gevoelens niet en we zien onszelf niet voor wie we werkelijk zijn.

De weg hieruit, is door ruimte te geven aan wat je voelt. Zonder oordeel, zonder te streven naar iets fijners en zonder er vanaf te willen. Als je ruimte geeft aan dát wat je ervaart, verlos je jezelf van het verzet ertegen wat zorgt voor beknelling. Je bént namelijk niet je gevoelens, je hebt ze.

Het oefenen in het toelaten van nare gevoelens, er naar kijken zoals je naar een gekwetst kindje kijkt: met liefde en vertedering. Je mág je jaloers, verdrietig, schuldig, angstig, boos etc. voelen.

Je mág je minder dan anderen voelen, het is immers niet echt waar.

Zodra je kunt ontspannen in je spanning, met vertedering, lost het (op den duur) op.

Het oefenen in ‘zijn met wat er is’ is, heb ik in een audio voor je opgenomen. Omdat ik jou dit gun, om hiermee te leren ontspannen in spanning.